Cando o escoitamos por primeira
vez pensamos… -Mortos? En serio…? Pero onde nos metemos!!!- e, a ver… témosvolo
que recoñecer; deunos un pouquiño de medo. Pero cando comprobamos que eles o
vivían como unha festa… quedamos abraiados!
Mirade se é algo importante, que esta
festa está declarada Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade.
A festa celébrase os días 1 e 2
de novembro e claro, nós non estabamos alí, pero vimos moitas fotos, vídeos… e
ata fixeron unha pequena escenificación para nós entendermos mellor a gran
homenaxe que lle rinden aos seus mortos.
Os altares que lles preparan son
impresionantes! Con cirios, frores, a foto da persoa que se recorda, caveiras,
auga, comida…
Foi curioso comprobar a gran
diferenza entre eles e nós. Nós asociamos a morte a cor negra, malva… pero eles
as cores alegres.
O bo disto é que lle perdemos o
medo aos esqueletos, eses que vemos no Samaín pola nosa terra, xa que agora os
vemos con outro ollos porque… a ver… ver un esqueleto vestido de charro… medo,
medo… non da!
E así, intentando facervos partícipes
da nosas aventuras, rematamos a última entrada sobre a nosa viaxe a México. Non
vos imos negar que estamos a pensar na nosa próxima parada: Kenya. Se poderemos
ir ou non… aínda non o sabemos, é todo moi incerto, pero o que si temos claro é
que nós, agora, quedamos na casa.
Esperamos que estedes todos ben.
Coidádevos moito.
No hay comentarios:
Publicar un comentario